Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Pomimo dzielących Polskę i Norwegię istotnych różnic - wynikających choćby z położenia geopolitycznego oraz odmiennych potencjałów ekonomicznych i ludnościowych - oba państwa są bliskimi partnerami w dziedzinie polityki bezpieczeństwa. Ich współpraca opiera się na mocnym fundamencie, utworzonym przez podobną percepcję zagrożeń dla Europy oraz dobrze zdefiniowane, wspólne dla obu krajów interesy strategiczne. Najważniejszym z nich jest utrzymanie silnego Sojuszu Północnoatlantyckiego, zdolnego do zapewnienia bezpieczeństwa państwom członkowskim, przede wszystkim poprzez wiarygodną zdolność do bezpośredniej obrony ich terytoriów, a dopiero w następnej kolejności przez zagraniczne operacje reagowania kryzysowego i współpracę polityczną (bezpieczeństwo kooperatywne). Właśnie w ramach NATO, a zarazem na poziomie politycznym, oba państwa współdziałają ze sobą najintensywniej, zwłaszcza w sytuacji wzrostu niestabilności europejskiego środowiska bezpieczeństwa, zapoczątkowanego konfliktem rosyjsko-ukraińskim. Jednak potencjał współpracy Polski i Norwegii oraz ich wzajemnego uczenia się od siebie nie jest jeszcze w pełni wykorzystany. W raporcie przeanalizowano najważniejsze problemy polskiej i norweskiej polityki bezpieczeństwa, w których rozwiązaniu mogłoby obu państwom pomóc wzajemne czerpanie ze swoich doświadczeń lub podjęcie ściślejszej współpracy. Do badań wybrano zagadnienia reprezentujące trzy podstawowe wymiary polityki bezpieczeństwa: narodowy, regionalny oraz europejski i transatlantycki; są to zarazem trzy poziomy rządzenia wyróżniane w metodologii projektu "GoodGov".

Military policy. --- National security. --- Military relations.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

W RFN od wielu lat polityka rozwojowa przykuwa uwagę opinii publicznej oraz cieszy się dużym poparciem społecznym. Jednocześnie dla Niemców współpraca rozwojowa nie jest rodzajem pomocy humanitarnej. Jest formą umowy pomiędzy równorzędnymi partnerami, którzy z tej współpracy wyciągają obopólne korzyści. Niemiecka polityka rozwojowa stanowi wsparcie dla gospodarki RFN. Dzięki niej i znacznemu udziałowi państwa w projektach rozwojowych zmniejsza się ryzyko inwestycyjne dla niemieckich przedsiębiorców angażujących się w państwach rozwijających się. Dodatkowo współpraca bilateralna skutecznie buduje markę made in Germany zarówno w odniesieniu do polityki rozwojowej, jak i dalszej kooperacji gospodarczej, uzależniając pośrednio odbiorców współpracy rozwojowej od niemieckich towarów i usług. // Polityka rozwojowa jest również obok niemieckiej dyplomacji oraz polityki obronnej trzecim elementem polityki zagranicznej Niemiec. Pełni ona w tym ujęciu przede wszystkim funkcję prewencyjną wobec konfliktów międzynarodowych. Inwestowanie środków w ramach projektów rozwojowych w obszarach, gdzie toczą się konflikty zbrojne lub gdzie występuje znaczne ryzyko ich wybuchu, jest przez RFN postrzegane jako wkład w przezwyciężanie kryzysów lub usuwanie ich przyczyn. Towarzyszy też temu przekonanie, że konflikty międzynarodowe, gdziekolwiek się pojawiają, szkodzą niemieckiej gospodarce opartej na eksporcie.

Politics / Political Sciences --- Politics --- Economy --- National Economy --- Governance --- Economic policy --- International relations/trade --- Geopolitics --- Germany

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Od momentu powrotu Władimira Putina na Kreml w maju 2012 roku można zaobserwować nasilenie autorytarnego charakteru rosyjskiego systemu władzy i jego ewolucję w kierunku modelu skrajnie spersonalizowanego, który czerpie swoją legitymizację z agresywnych działań w polityce wewnętrznej i zagranicznej, eskaluje metody siłowe i coraz mocniej ingeruje w sferę polityczną, historyczną, ideologiczną, a nawet obyczajową. // Władza Putina w znacznie większym stopniu niż podczas pierwszych kadencji opiera się na legitymizacji charyzmatycznej: jest on obecnie przedstawiany nie tylko jako skuteczny przywódca, lecz także jedyny gwarant stabilności i integralności Rosji. // Po piętnastu latach rządów Putina Rosja staje wobec wyczerpania modelu gospodarczego, opartego na dochodach z surowców energetycznych, i braku nowego modelu, który mógłby zapewnić rosyjskiej gospodarce dalszy wzrost. // Putinowski system władzy zaczyna przejawiać oznaki agonii – niezdolny jest do generowania nowych projektów rozwojowych, a pogłębiającą się degradację rekompensuje eskalacją metod represyjnych i siłowych. Nie jest to jednak równoznaczne z perspektywą szybkiego krachu.

Politics / Political Sciences --- Politics --- Governance --- Economic policy --- International relations/trade --- Developing nations --- Geopolitics --- Putin, Vladimir Vladimirovich, --- Russia (Federation) --- Politics and government